Tijdens een verjaardagsfeestje ging het over onbegrip. Over hoe sommige mensen je kwetsen door jouw pijn te negeren. Dat is al erg genoeg, maar daarnaast wordt hun eigen pijntje uitvergroot tot een drama. Ik herkende die ergernis.
Er is iets pijnlijks en dat ken je een gewicht toe
Je plakt er een etiketje op. Vervolgens weeg je dat leed op de weegschaal van menselijk lijden. Dood wint van ziek, chronisch wint van acuut, ongeneeslijk wint van geneeslijk, jong wint van oud. De winnaar mag zijn beklag doen en de verliezer moet niet zeuren.
Voorbeeldje lijden
Ik ben een stuk kleiner dan ik had willen zijn. Geen eindeloze lange benen tot het plafond voor mij. Nee, ze zijn kort om over de cellulitis maar niet te spreken. Jarenlang heb ik dus hakken gedragen tijdens het uitgaan. Ik weet niet of jij weleens hakken draagt maar na een paar uurtjes dansen heb je het gevoel dat de bal van je voet in brand staat. Je teentjes zijn van pure ellende los in je schoenen gaan liggen. Op zo’n moment heb je behoorlijk pijn in je voeten. Het is dan oké om dan tegen je lange slanke vriendin te zeggen dat je pijn in je voeten hebt. Toch? Niets mis mee. Zij kan haar dansjes gewoon uitvoeren op comfortabele charmante schoentjes. Maar het komt niet in mij op om over mijn pijnlijke voeten te gaan klagen tegen iemand die géén voeten heeft. Gewoon, dat doe je niet. Géén voeten wint van pijnlijke voeten.
Ieders pijn doet au
Jaren geleden -tijdens een ander feestje- zei een tante eens tegen mij “ieders pijn doet au”. Die tante heeft het niet gemakkelijk. Zit al zolang ik me kan herinneren in een rolstoel. Heeft heel veel pijn en heeft het erg benauwd. Het raakte mij, dat juist zíj dat zo formuleerde. Niets geen weging, niets geen label. Pijn is pijn. Pijn doet au. Wat een verrijking! Zo had ik er nog nooit over gedacht.
Pas viel het kwartje helemaal
Ik denk nu dat het belangrijk is ook je eigen pijn te erkennen. Omdat dat de eerste stap naar aanvaarding is. Ik heb van mijn 12e tot mijn 45e last gehad van chronische hoofdpijn en klassieke migraine. Pas nu ik een leven heb zonder die pijn, begrijp ik wat voor invloed het gehad heeft. Al die jaren heb ik die pijn genegeerd. Want op de weegschaal van het menselijk lijden zijn nog zoveel dingen die veel erger zijn. Dat laatste is waar. Blijft ook belangrijk om je dat te realiseren. Zodat je niet gaat zwelgen in zelfmedelijden.
Toch zou ik mezelf behoorlijk geholpen hebben als ik mijn eigen pijn erkend had. Dat het balen is, om altijd met pijn te moeten leven. Dan had ik me niet zo schuldig gevoeld als ik weer op het laatste moment een afspraak af moest zeggen. Dan had ik niet alleen stil gestaan bij hoe rot het was voor mijn omgeving, maar ook hoe vervelend het was voor mij. Weer te moeten wachten tot mijn lichaam zo volledig uitgeput was van de pijn en het overgeven dat de bevrijdende slaap zou komen. Dan had ik wat liever voor mezelf kunnen zijn.
Want dat is de keerzijde van het wegen van lijden
Het staat het erkennen van je eigen pijn in de weg. Je eigen pijn raakt je per definitie harder dan de pijn van een ander. Want hoe dichterbij iets is, hoe meer het je raakt. Zo werkt dat nu eenmaal. Hoe groot je empatisch vermogen ook is, je kunt nooit 100% voelen wat een ander voelt. Gelukkig niet! Niet wegen dus, eerst gewoon voelen. Daar aandacht voor durven te vragen, bij de mensen die belangrijk voor je zijn. Hoe verder iemand van je afstaat, hoe moeilijker die persoon het zal vinden om jouw pijn te erkennen.
Kijk naar een kind
Een kind dat valt, erkent zijn eigen pijn en vraagt daar -meestal luidkeels- aandacht voor. Dat kind wordt getroost door zijn omgeving, gewoon door er even bij stil te staan dat het pijn doet. Een kusje erop. Een aai over de bol. Het herstel is vervolgens vaak wonderbaarlijk.
Dat kunnen we ook voor elkaar betekenen. Gewoon door te weten; ieders pijn doet au. Geen wedstrijd. Jouw pijn, doet jou het meeste pijn en dat mag ook. Geen wedstrijdje “lijden” ervan maken. Wel durven relativeren. Zodat je door kunt. Er zullen altijd mensen blijven, die niet stilstaan bij jouw pijn. Omdat ze nog volop aan het strijden zijn met hun eigen pijn. Of omdat jij te ver van hun weg staat. Het belangrijkste is dat jij zelf je pijn accepteert en die een plaatsje weet te geven.
Op zoek naar tips en vrolijkheid?
Leuk als je Vlinderss volgt op Instagram. Of… (én mag natuurlijk ook) mis niets en ontvang één keer per maand Vlinderss in je mailbox. Mijn lezers zeggen: dat zijn tips waar je echt iets aan hebt. En natuurlijk makkelijk af te melden als je me beu bent.
Photo Credits: Canva Pro
Vraag, reactie, suggestie of opmerking?
Mail Vlinderss.
